Lobby {lob~by}:
1. A hall, foyer or waiting room at or near the entrance to a building such as a hotel or a theater.
2. A public room next to the assembly chamber of a legislative body.
3. A group of persons engaged in trying to influence legislators or other public officials in favor of a specific cause.

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Η ανατομία μίας διαφήμισης και ολίγα περί δημοσιότητας


Τώρα που κάμποσοι έχουν πει και γράψει το κοντό τους και το μακρύ τους για το θέμα της σουηδικής διαφήμισης, ε, να το κάνουμε και εμείς. Ξεκινώντας από το απόφθεγμα “there is no such thing as bad publicity” που όλοι “κάπου” έχουμε ακούσει και το αναπαραγουμε σαν “καραμέλα” και το επικαλούμαστε κατά το δοκούν, κοινώς, όπως και όταν μας βολεύει.


Εν προκειμένω, είχαμε πλευρές που σχεδόν έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν την “τιμωρία” των ιδιοκτητών του πάρκου, αλλά και άλλους που ισχυρίστηκαν ότι κακώς αντέδρασαν όσοι αντέδρασαν και ότι θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε ενθουσιωδώς για τη διαφήμιση!
Κατ’ αρχάς, άλλο η “δημοσιότητα” και άλλο η “διαφήμιση”. Το δεύτερο είναι μέσο για να προκαλέσεις το πρώτο, ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις.
Και η δημοσιότητα, που προκαλείται από ένα συμβάν, μία ενέργεια, μία κίνηση, είναι θετική ή αρνητική. Η ερμηνεία του σκεπτικού ότι δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα, σταματάει εκεί όπου αρχίζει μία μεγάλη σειρά προυποθέσεων.
Και αυτές δεν φαινεται να τις πολυεξετάζουμε.
Η κυριότερη είναι η φιλοσοφία πίσω από τη διάσημη φράση, που κατά πολλούς αποδίδεται στον Phineas Barnum, Αμερικανό showman και ιδιοκτήτη Τσίρκου, τον 19ο αιώνα. Όταν δεν έχεις καθόλου δημοσιότητα, τότε και η αρνητική, καλή είναι. Ή όπως το έθεσε ο Oscar Wilde, “το μόνο χειρότερο πράγμα από το να σε σχολιάζουν είναι να μην σε σχολιάζουν καθόλου”.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, πάλι στην Αμερική, εξειδικεύθηκε μία νέα άποψη: κάθε δημοσιότητα μπορεί να είναι καλή, εφόσον είναι ευφυής.
Οι διάφορες σχολές επικοινωνιολόγων, διαφημιστών και άλλων, “σφάζονται” δεκαετίες τώρα επί του θέματος. Ανάλογα με τον πελάτη, το πρόβλημα και τις διαστάσεις του, υιοθετούν τη μία ή την άλλη ερμηνεία.
Σε όλες τις περιπτώσεις, καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ο αντίκτυπος μίας αρνητικής δημοσιότητας εξαρτάται από τον τρόπο και την έκταση της αντίδρασης, δηλαδή το πως διαχειρίζεται κανείς το θέμα.
Η αντίδραση, για παράδειγμα του Πάνου Παπαδόπουλου, του διάσημου στη Σουηδία και στις σκανδιναβικές χώρες σχεδιαστή της Panos Emporio, ήταν έντονη, αυθεντική και ευρηματική. 
Με αποτέλεσμα, λόγω της δικής του φήμης και κοινωνικής βαρύτητας, να αναδειχθεί το ζήτημα στα social media και να γίνει και θέμα σε μεγάλες εφημερίδες και sites. Με πρόσθετο αποτέλεσμα, να δεχθεί ο ίδιος αλλά και τα media, χιλιάδες θετικές αντιδράσεις και σχόλια από ανθρώπους που συμμερίστηκαν τις απόψεις του.
Αυτή η δημοσιότητα είναι, όντως, θετική για την Κρήτη. Αλλά δεν προέκυψε από τη διαφήμιση, ούτε από την υπέρβαση που προτείνουν ορισμένοι, να κάτσουμε και να χαιρόμαστε που έγινε. 
Προέκυψε από τον τρόπο που κάποιοι αντέδρασαν σε αυτήν.
Αυτά ως προς τη δημοσιότητα.
Και ερχόμαστε στα της διαφήμισης. Στην οποία διαφήμιση, πακγοσμίως, ισχύουν κάποιοι κανόνες, θεσμοθετημένοι ή άγραφοι, πλην όμως ακολουθούμενοι βάσει ενός κώδικα ηθικής και δεοντολογίας.
Το πάρκο με τη διαφήμισή του, έκανε δύο μεγάλα “φάουλ”. Το ένα, ότι παραβίασε τον άγραφο κανόνα που λέει ότι όταν διαφημίζεσαι αρνητικά, δηλαδή όταν θίγεις κάποιον (ανταγωνιστή ή μή) δεν τον κατονομάζεις. Μπορείς να τον “φωτογραφίσεις” ή να τον υπονοήσεις, αλλά δεν τον κατονομάζεις. Είναι αυνόητο και για τον πλέον αδαή και αφελή, τι θα γινόταν αν κάθε διαφημιζόμενος, χώρα, προορισμός, εταιρεία κοκ έκανε διαφημίσεις που έθιγαν ονομαστικά τους ανταγωνιστές τους ή οποιονδήποτε άλλον... 
Το άλλο φάουλ, ήταν ότι όταν “παίζεις” με παιδιά σε διαφημίσεις, οφείλεις να είσαι εξαιρετικά προσεκτικός. Τα παιδιά είναι ίσως η πιο ευάλωτη και επιρρεπής στα διαφημιστικά μηνύματα κοινωνική ομάδα. 
Όταν λοιπόν, τα σουηδάκια 8-9-10 χρονών, που δεν έχουν την "ευστροφία", τη "δεξιότητα" και το "χιούμορ" να κρίνουν και να ερμηνεύσουν διαφημιστικά μηνύματα των ενηλίκων - όπως κάνουμε εμείς όλοι περισπούδαστα - βλέπουν τη διαφήμιση του πάρκου, με τον συνομίληκό τους βουτηγμένο στα δάκρυα και στην απόγνωση, αυτό που τους μένει είναι “παιδιά-κλαίνε-Κρήτη”. Κάντε το πείραμα και μόνοι σας. Δείξτε τη στα παιδιά σας, πείτε τους τι λέει και ζητήστε τους να σας πουν τι σκέφτονται.
Τα παιδιά που είναι σήμερα οι δυνητικοί “πελάτες” της Κρήτης αύριο ή, σε ένα βαθμό, οι “ρυθμιστές” της επιλογής προορισμού διακοπών των γονιών τους φέτος και του χρόνου και αργότερα, στη συνείδησή τους, καταγράφουν την Κρήτη ως “κάτι” που για κάποιο λόγο, κάνει τα παιδιά να κλαίνε. Λύπη και κλάμα. Και άντε να τους εξηγήσεις.
Εάν αυτό ερμηνεύεται ως θετική δημοσιότητα και ευρηματική-χιουμοριστική προβολή, τότε εμείς είμαστε αστροναύτες που μιλάμε με εξωγήινους. Και να σκίσουμε και τα πτυχία μας (κάνας-δυό που έχουμε τέτοια, στην επικοινωνία).
Έπρεπε να υπάρξει αντίδραση σε αυτήν τη διαφήμιση. Γιατί ήταν λάθος ως διαφήμιση.  
Το αν οι αντιδράσεις ξεπέρασαν κάποια όρια ή δεν ήταν οι ενδεικνυόμενες, αυτό είναι ένα γενικά υποκειμενικό ζήτημα, στο οποίο δεν πρόκειται να καταλήξουμε σε ομοφωνία, όσο και αν το συζητάμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου